Կյանքը ու պոեզիան նույնն են
Ո°չկանչել նրան, ո°չպահել չեմ կարող,
սև քամին ծովերի փոթորկում է դեռ մակույկը:
Մի° վերադարձրու ինձ նրան, թող մնա° մե¬ռած ջրին:
Խորտակվում է վարդագույն մակույկըª
թեքվելով անզոր իր վազքում: Սիրե±լ է արդյոք նա,
ով հաղթել է խիղճը իրհոգում: Դո°ւ, Բարձրյա°լ,
մի°լքիր ինձ Ահեղ Դատաստանի առաջ:
Խուլ անապատում միայն քեզ հետ կըմբռնեմ,
թե ինչու շրջանը չփակվածª դեռ պատանի,
ննջեցիրկոշտուցուրտհողում:
Մի զնդան ևս կփակվի, կհարվածի բահը,
կթափվի ծեփը: Մեզ հետկխոսի ժամանակը`
շնչահեղձª որպես հավերժություն:
——————————————————-
Կհայտնաբերվիªինչ գաղտնի էր ցայսօր,
երկինքը միմյանց համար էր ստեղծել մեզ,
ուրիշինընտրլով` ընտրեցիր մահը:
Օ˜, Թ’ալասսա˜ 1, հնամյա Թ’ալասսա˜,
ինչո±ւ ես թաքցնում կանաչ թիկունքդ,
կանչի°ր, կանչի°ր քեզ հետ, մի±թե լքել ես մեզ:
Ու թե մեռած ես, թող սլանա° քամին,
խենթ, ինչպեսհիշողությունը,
թո°ղ տանի մեզ, թո°ղ բարձրացնի անդունդից,
թո°ղ տանի հեռուª դեպի սարերը, որտեղից
կրկինկտեսնենք ծովածոցերը բոլոր
ուկմեռնենք կղզիներից վեր:
Նաիրա Համբարձումյան
